مقایسۀ تأثیر دو شدت فعالیت حاد هوازی بر غلظت آپلین پلاسما، گلوکز خون و شاخص مقاومت به انسولین مردان مبتلابه دیابت نوع دو

هدف از این پژوهش، مقایسۀتأثیر دو شدت فعالیت حاد هوازی بر غلظت آپلین پلاسما، گلوکز خون و شاخص مقاومت به انسولین در مردان مبتلابه دیابت نوع دو می­باشد.بدین­منظور، 12 آزمودنی مبتلابه دیابت نوع دو (با میانگین سنی 6/3±6/52 سال، قد7/6± 3/171 سانتی متر و وزن 7/4±58/87 کیلوگرم) در پژوهش حاضر شرکت کردند. ابتدا و طی ­جلسه­ای، ­تن سنجی و اوج اکسیژن مصرفی (vo2peak) آزمودنی ها از طریق آزمون تعدیل شدۀ بروس محاسبهگردید. سپس، آزمودنی ها پس از گذشت حداقل 10 ساعت از ناشتایی،طی دو جلسه در­­معرض آزمون دویدن روی نوار­گردانبا دو شدت­50 درصد و ­80 درصد اوج اکسیژن مصرفی قرار گرفتند. علاوه­براین، نمونۀ خونی پیش از فعالیت، بلافاصله پس از آن و 24 ساعت پس از هر شدت فعالیت برای اندازه گیری سطوح آپلین، گلوکز و انسولین گرفته شد. به­منظور تجزیه وتحلیل داده ها نیزآزمون تحلیل واریانس درون گروهی دو راهه با اندازه گیری مکرر مورد استفاده قرار گرفت. برمبنای نتایج­، تفاوت معنا داری­ در مقدار آپلین پلاسما بین شدت های فعالیت مشاهده می­شود (416.p=0 در شدت 50 درصد و 286.p=0 در شدت 80 درصد)؛ درحالی که­در زمان نمونه گیری و تعامل بین شدت­هاتفاوت معناداری وجود ندارد (0.05>p). همچنین، یافته­ها­ تفاوت معنا داری را در مقدار گلوکز خون و مقاومت به انسولین در شدت و زمان نمونه گیری و نیز تعامل بین این دو نشان نمی­دهد (0.05>p). به­طورکلی، به­نظر می رسد فعالیت حاد هوازی در شدت بالا می تواند تأثیر معناداری بر غلظت آپلین پلاسما در مردان مبتلابه دیابت نوع دو ایجاد کند؛ در­حالی­که تأثیری بر متغیرهای گلوکز و مقاومت به انسولین ندارد.